Posthumous play: funerary culture highlighted in the work of artist Jet van Schie
Death does not interrupt children's play, some of their graves suggest. Toys, cuddly toys, figurines and other attributes are arranged in such a way that it seems that the child has just walked away from them. These arranged game situations ensure that the absentees are present. While much of the stuff in the tombscapes could be mistaken for everyday consumer goods, it's the selection and staging of the things that make them transcend the trivial and haphazard.
The miniature worlds have a personal signature. They show the hand of one or more survivors of the precious child. At the same time, it represents that child in a personal way.
Casual passers-by will not easily unravel the personal symbols, but for the creators of the scene they speak all the more. What is happening here? Is there an imaginary moment of time captured in the small space? Does the still life form a monument to the memory of the child? The child who is absorbed in the game and forgets the time? Or the single child who is called out of play? It's gone. The elements, wind and rain water, continue the game. Things weather and perish. They shift or fall over. Slowly the memory fades, the image becomes cloudy.
De Rotterdamse kunstenares Jet van Schie ontdekte de funeraire landschapjes. Met grote opmerkingsgave heeft ze het postume spel vastgelegd, waargenomen vanuit het standpunt van de spelers, de overlevenden die zich over het graf gebogen hebben. Van Schie’s registraties brengen het vervreemdende effect over op de beschouwers van haar werk. Ze vervoeren de kijkers. Tegelijk geven ze oog voor een fascinerende verborgen wereld van speelse vormgeving en communicatie. De kunstenares spreekt van een “mentale ruimte” waarin massaproducten een onvermoede speciale betekenis krijgen. De kleine persoonlijke monumenten, onderhevig aan verandering en verval met het vervliegen van de tijd, vergen intieme aandacht. Dan pas ontvouwt zich het zicht op een basale vorm van ritualisering.
Jet van Schie heeft de gevoelige en esthetische hartekreet gevangen, gefixeerd. Huiselijke altaren overgeleverd aan de natuur. Ook een lading pluche beesten verteert onomkeerbaar in een markante glazen kist. Wie zal ze wakker kussen? Of zie het groene konijn naast de in plastic gewikkelde oranje eend, schijnbaar verdwaald in de donkere beschutting van de struiken. Waar gaat dat heen?
Wat is het lot?
